Femur şaftı kırığı, femur cisim kırığı olarak da bilinir ve adduktor tüberkülün proksimaline kadar olan femurun distalindeki kırıkları içerir. Genelde, femur şaftı kırığı olan hastalarda %94 oranında femur kırığına ek başka bir ortopedik sorun da eşlik eder. Bu sebeple, hastanın genel muayenesinin yanı sıra eşlik edebilecek yaralanmalar açısından da değerlendirilmesi önemlidir. Yapılan yeterli muayenenin ardından çekilecek olan radyolojik ön-arka ve lateral grafiler; kırığın yeri, parçalanma miktarı, kırık şekli ve kemik kaybı hakkında bilgi verir. Ortopedik cerrahlar, diafiz kırıklarını prognoz (hastalığın seyri) ve tedavi açısından, kırığın yeri ve şeklini ele alarak Winquist-Hansen Sınıflandırması ya da AO/OTA Kırık Sınıflandırmasını kullanır.

Femur şaft kırıkları, diğer tüm kemiklerin gövde kırıkları gibi dört ana yöntem ile tedavi edilebilir:

Konservatif tedavi, çok kullanılmayan bir yöntemdir. Ancak cerrahi şansı olmayan yaşlı hastalarda traksiyon bir seçenek olarak kullanılabilir. Bu yöntem, bazı hastalara seçenek şansı olsa da tedavinin uzun süreli olması, ekstremitede kısalık ve alçılama nedeniyle dizde fleksiyonda kısıtlılık sorunu yapabilmesi nedeniyle çok tercih edilen bir yöntem değildir.

Plak tespitinde, katı tespit ve anatomik yerleştirme yapılır. Plak tespiti yöntemi de intramedüller çivilemenin yaygınlaşması ve sık kullanılması nedeniyle günümüzde çok kullanılmamaktadır. Hatta tek kullanım endikasyonu, intramedüller çivileme için gerekli cihazların bulunamadığı alanlar denebilir.

Eksternal tespit, sadece dengesiz yaşam bulguları olan hastalarda veya açık kırıklarda yumuşak doku hasarının izin vermediği durumlarda asıl tedavinin yerine geçici bir şekilde yapılabilir.

İntramedüller çivileme, %98'lere varan yüksek kaynama oranları ve düşük enfeksiyon oranları nedeniyle femur şaftı kırıklarında evrensel hale gelen bir tedavi seçeneği olmuştur. Piriformis yoluyla oymalı, kilitli, antegrad intramedüller çivileme standart hale gelmiştir. Piriformis yoluyla kanala girmek her ne kadar en ideal yol olsa da pediatrik hastalarda femur boyun kırığı riski nedeniyle trakoanterik bölgeden girim daha uygundur. İntramedüller çivileme uygulaması için kırık masası şart değildir.

Femur şaftı kırıkları, genellikle yüksek enerjili travmalar sonucu meydana gelir ve bu durum hastaların çoğunda çoklu travma olasılığını artırır. Bu nedenle, hastaların ilk değerlendirilmesi sırasında hayatı tehdit eden yaralanmaların acilen tespit edilmesi ve tedavi edilmesi gerekmektedir. Ayrıca, femur şaftı kırıklarının tedavi süreci hastanın yaşı, genel sağlık durumu ve kırığın tipi gibi faktörlere göre değişiklik gösterebilir.